mail

Μια ταινία μικρού μήκους του Δημοτικού Σχολείου Κουλούρας, με τίτλο «Ποιο τάχα να ‘ναι τ’ όνειρο …» που αποτελεί μια 13/λεπτη πορεία προς τη συνάντηση. Τη συνάντηση με την ανεστραμμένη εκδοχή της Οδύσσειας που διαδραματίζουν οι πρόσφυγες και συμπυκνώνεται σε ένα αφήγημα κατά το οποίο η Ιθάκη δεν είναι ο αέναος προορισμός, παρά μόνο η αφετηρία ενός ατέρμονου ταξιδιού. Η γενέθλια γη η οποία δεν θα περιμένει την επιστροφή. Δεν υπάρχει καν ο σκοπός της επιστροφής (δικαίωμα στη νοσταλγία). Αντίθετα, διαρκής αναζήτηση μιας νέας πατρίδας, ενώ φεύγουν, ταυτόχρονα προσφεύγουν, ζώντας σε μια κατάσταση μεθοριακότητας και αναμονής για έναν χώρο, έναν τόπο όπου θα γίνουν αποδεκτοί, όπου θα ζήσουν.

Παιδιά έρμαια, συχνά, μιας συμπεριφοράς μιας άσχημης εικόνας, που λέει περισσότερα από χίλιες χιλιάδες λέξεις για τη δυσανεξία μιας βολεμένης κοινωνίας απέναντι στην αλλότρια δυστυχία και διαφορετικότητα.

Όμως, κι αυτό ας μην το ξεχνάμε, παιδιά έρμαια, ίδια με εκείνα του ’22 (Μικρά Ασία), ίδια με εκείνα του ’74 (Κύπρος), ίδια με τα σημερινά (Ουκρανία) , ίδια με αυτά που θα προκύψουν αύριο, ποιος ξέρει σε ποιο σημείο της Γης.

Δεν αρκεί απλά και μόνο να ευχόμαστε, αυτό το σημείο να μην είναι το δικό μας. Δεν υπάρχει τρόπος οριοθέτησης όταν αναφερόμαστε σε παιδικές ψυχές …